پدر , ای مهربانم تو کجایی؟

امید و جسم و جانم تو کجایی؟

پدر ،از هجر تو ،من بیقرارم

توانم رفت و تابی هم ندارم

بجز مهرت کسی همراه من نیست

طرفدار نگاه و آه من نیست

دراینجا من غریبم ،من غریبم

به چشم من نمی آیی طبیبم؟

سنگــــــدل ترین آدم روے زمین هم که باشے

بی تو خنده روی لبهایم خیالی می شود

بعد از این تنها دلم با گریه خالی می شود

می روی اما نمیدانی که بعد از رفتنت

دل اسیر روزهای پرملالی می شود

ماه من باتو به یک شب زندگی هم قانع ام

بی تو اما یک ماه سالی می شود

روزهایم شکل شب های پریشانی من

با خیالت پشت یکدیگر توالی می شود

برگهای زرد شعرم زیر پاهای توریخت

این غزل هم زیر پاهای تو قالی میشود